Piše: Sead Vegara

Nikad toliko zanimljivo i maštovito narativno nije izgledao neki film, a da ga možemo uporediti sa najnovijim ostvarenjem italijanskog reditelja Lucae Guadagninoa, Challengers (Izazivači, 2024). Upravo zbog svoje narativne strukture, ali i veoma kvalitetno profilisanih glavnih likova, koje su sa tolikom uvjerljivošću portretirali, prije svih Zendaya, pa onda ravnopravno Mike Faist i Josh O'Connor, Guadagninov film je fantastično režiran, perfekcionistički snimljen, te znalački montiran.

Izazivači; režija: Luca Guadagnino; uloge: Zendaya, Josh O'Connor, Mike Faist; 2024.

IMDb rejting: 7.8/10

Rotten Tomatoes rejting: 88%

Da nema te montažne razigranosti, te da su slabiji glumci bili u ulogama glavnih likova, Challengers bi bila tek osrednja sportska drama kojoj je ljubavni trougao jedina svijetla tačka i pomena vrijedna filmska vrijednost. Scenarij da bi bio u najboljoj mogućoj varijanti mora da ima tri iznad prosiječne karakteristike koje se ogledaju u strukturi, likovima i zapletu. Prve dvije su u slučaju Guadagninoovog filma i scenarističkog rukopisa Justina Kuritzkesa upravo takve, dok je treća – zaplet, žrtvovana na oltaru “filmova koji se previše trude“ da budu nešto drugo u odnosu na ono što ih većina predstavlja i u biti jeste, a to je zabava.

Da ne bude zabune, montaža Marcoa Costae je učinila gledanje Izazivača poput praćenja prvoklasnog teniskog meča, kada reditelj koristi i pravi rezove između više vremenskih perioda u priči. Kako se u teniskom meču prati prebacivanje loptice sa jedne na drugu stranu igrališta uz sve moguće poznate poteze, neizostavno uzdisanje i svojevrsni urlik, tako i reditelj filma koristi mozaičnu strukturu apostrofirajući je naizgled prijelomnim trenutcima u priči. A priča je u biti ona o dva najbolja prijatelja tenisera, Artu Donaldsonu (Faist) i Patricku Zweigu (O'Connor), koji se bore za naklonost mlade teniserske nade Tashi Duncan (Zendaya). I to je to, barem što se priče tiče.

Ništa sepecijalno niti posebno, ali način na koji je priča iznesena u vidu pokretnih slika, sve samo nekonvencionalno je urađeno i drži pažnju. U određenom momentu vam se može učiniti i pretjeranim, ali tu su onda potezi i više nego nadarenog direktora fotografije Sayombhua Mukdeeproma, koji snima tako profilisane totale i krupne planove, neviđene scene teniserskih mečeva gdje je kamera pozicionirana kao u FPS igricama, te i iz perspektive same teniske loptice. Mesmerizujuće. Tako da u svoja preko dva sata trajanja Challengers itekako nabijen (homo)erotskim scenama ponekad nudi nešto više od uobičajenog kino-iskustva.

Objavljeno u bh. nezavisnom dnevniku Oslobođenje