Iako je majstorski režirao Građanina Canea, režiser Orson Welles je nakon njega imao poteškoća sa realizacijom svojih ostvarenja. Njegov posljednji film The Other Side of the Wind nije bio završen do trenutka kada je preminuo 1985. godine iako ga je počeo snimati 1970. godine. Još u maju 2015. godine pokrenuta je indiegogo kampanja koja je imala za cilj prikupljanje sredstava kako bi se kompletirao film, ali nije dala pozitivne rezultate. Ipak, Netflix je nedavno najavio da je stekao prava na The Other Side of the Wind, te da će ga dovršiti i finansirati njegovu restauraciju.
Wellesova priča The Other Side of the Wind je priča o rođendanskoj zabavi 70-godišnjeg filmskog režisera Jakea Hannaforda koji se pokušava vratiti u filmsku industriju. Predstavlja ciničan pogled na Hollywood sedamdesetih, a u fimu glume John Huston, Bob Random, Susan Strasberg, Oja Kodar i Peter Bogdanovich koji će participirati u finalnoj montaži filma.
Producent Frank Marshall koji nadgleda završnu obradu filma je nakon 40 godina pokušavanja napokon dobio podršku za finalizaciju filma i to od kompanije kao što je Netflix. Jedan od uposlenika kompanije, Ted Sarandos, nedavno je izjavio da je odrastao na Wellesovim filmovima, te da je The Other Side of the Wind finalizacija "stvar ponosa" kako za njega, tako i za njegovu kompaniju.
Kritičko priznanje rada Orsona Wellesa povećalo se nakon njegove smrti. Danas se smatra jednim od najvažnijih filmskih umjetnika dvadesetog vijeka. Tokom 2002. godine, u anketi magazina Sight & Sound koji izdaje Britanski filmski institut, proglašen je najvećim filmskim režiserom svih vremena u izboru kritičara i u izboru reditelja.
Na zao glas došao je krajem oktobra 1938. radi radio-drame Rat svjetova koja je utemeljena na romanu britanskog pisca H.G. Wellsa sa kojom je izazvao masovnu paniku. Welles i njegovi biografi kasnije su tvrdili kako izlaže lakovjernost američke publike u strahu od Drugog svjetskog rata. Sredinom tridesetih su postale legenadarne adaptacije vudu Macbetha (sa postavom tamnoputiih glumaca) i alegorijskog Julija Cezara u newyorškom pozorištu. Bio je i priznati iluzionist, nastupajući u mnoštvu spektakala tokom ratnih godina. Tokom tih godina je kroz novinarstvo, radio i javne nastupe postao ozbiljni politički aktivist i komentator, blisko povezan s Rooseveltom. Tokom 1941. je napisao, režirao, producirao i nastupio u Građaninu Kaneu, koji se u brojnim anketama nalazi na prvom mjestu najboljih filmova svih vremena. Građanin Kane je inače jedini Wellesov film za kojeg je našao sredstva i nad kojim je imao potpunu kontrolu do konačne verzije, dok će ostatak njegove karijere obilježiti manjak sredstava, nekompetentno upletanje studija i loša sreća. Uprkos ovim poteškoćama Othello je 1952. osvojio Zlatnu palmu na filmskom festivalu u Cannesu, a Dodir zla glavnu nagradu na Svjetskoj izložbi u Bruxellesu, dok je sam Welles svojim najboljim djelima smatrao Proces i Ponoćna zvona.
Iako je Welles kao režiser i scenarist ostao na marginama velikih studija, njegova karizmatična ličnost učinila ga je profitabilnim glumcem. U svojim kasnijim godinama se borio protiv holivudskog sistema koji je odbijao finansirati njegove nezavisne projekte, zarađujući najviše preko glume, reklama i pripovijedanja. Tokom 1970. godine dobio je počasnog Oscara za životno djelo Američkog filmskog instituta, a 1975. godine Nagradu za životno postignuće Američkog filmskog instituta kao treća osoba kojoj je to pošlo za rukom nakon Johna Forda i Jamesa Cagneyja.
