Piše: Nino Romić
Peti dan Festivala u igranoj selekciji ovogodišnjeg Takmičarskog programa otvara turska tragedija sa dozom alegorije, Mavzer u režiji Fatiha Özcana. Posrijedi je, do sada, vizuelno i kinematografski najdojmljiviji naslovu u Takmičarskom programu, koji nas vodi kroz surove, ali prelijepe planinske predjele u unutrašnjosti Turske, prateći stope Veysija (Serhat Kiliç), njegove porodice i čopora vukova. Avaj, za Veysija drugi ljudi, čak i oni najbliži, postaju opasniji od vukova koji kruže okolnim visovima.
Dok obilaze ovce iznad svog sela, Veysija i njegovog sina napada čopor vukova, na čijem čelu je prepredeni alfa vuk. Veysi uspijeva otjerati napadače, ali šteta je već učinjena, a njegovo stado ovaca, jedan od glavnih prihoda i izvora hrane za njegovu porodicu, biva desetkovan. Veysi odlučuje potanjiti brojeve vukova, ne bi li tako osigurao mir za svoju porodicu i selo. Time započinje uvodna sekvenca filma, podosta nalik na mnoge western naslove, u kojima je srž radnje sukob između čovjeka i životinje, odnosno čovjeka i prirode. Surovost pejsaža i izdržljivost žitelja anadolijskog gorja dalje pojačavaju ovu estetsku odluku Özcana, što je bez sumnje bio i naum režisera.
Međutim, Mavzer se ne zaustavlja na emuliranju američkih western filmova, iako se voli igrati sa arhetipom trapera i neustrašivog istraživača divljine. Ustvari, film se vrlo brzo odmiče od ove početne pretpostavke, mijenjajući osnovi konflikt sa onog čovjeka i vuka, na onaj između Veysija i njegove porodice. Kako nas i sâm film podsjeća, stara poslovica kaže da je čovjek čovjeku vuk, a druga polovica filma je posvećena istraživanju te teme. Početna, s druge strane, nije sasvim elidirana, već se miješa sa drugom temom i ustupa joj prvenstvo. Bez previše odavanja radnje, može se slobodno, čak i bukvalno reći, da početna tema slijedi Veysija kao sjena od jednog nemilog događaja sve do konačnog obračuna sa sudbinom.
Mavzer je u osnovi jednom trećinom priča autora i pustolova Ernesta Setona, a sa preostale dvije porodična tragedija posvećena nasljedstvu i posvađanoj braći, čija želja za osvećivanjem vodi ka bezdanu za cijelu porodicu. Dalje, Mavzer je dobro tempiran film, lišen okolišavanja ili stajanja u mjestu. Radnja se razvija tokom svake minute trajanja, a nekoliko sporijih trenutaka su iskorišteni za produbljivanje karakternog sukoba između Veysija i njegovog brata Bekira. S time na umu, scenario, režija i montaža su na visokom nivou. Fotografija je također izuzetna, pošto je vođena naročita pažnja prema odnosu gradacije boja, koje su toplije kada smo sa likovima u zatvorenome, a osjetno hladnije kada se nađemo na okolnim visovima. Jedina mana vizuelnog doživljaja je jedan prijelazni kadar u kojem je, radi kontinuiteta sa sljedećom scenom, ubačeno propadanje pahulja snijega.
Iako se Takmičarski program 26. Sarajevo Film Festivala približava svom koncu, Mavzer, ali i svi naslovi koji su do sada debitirali na Festivalu, ostaju dostupni gledateljima i virtuelnim posjetiteljima do zatvaranja festivala.
