Piše: Ardijan Morankić Takvo ustrojstvo sveopšteg relativizma nije se u najboljoj mjeri odrazilo na istoimenu adaptaciju romana koju je načinio dablinski reditelj Džim Šeridan (Jim Sheridan); film predstavlja ošišanu preradu romanesknog djela bez njegovih značajnih introspektivnih elemenata u kojem hepiend-patetični kraj postaje osnova bez postolja kvaliteta.
Piše: Lara Marković U pukotini između povijesti i mita, između onoga što zovemo stvarnim i onoga što smo odlučili da je izmišljeno, narativ ne počinje pogledom, već osjećajem. Iz te zamućene točke, iz nelagodne bliskosti s onim što djeluje nepoznato, nastaje Sto godina samoće.
Piše: Uroš Đurković Ipak, kao što film, oslonjen na drukčija umetnička sredstva, može doneti ono što roman ne može, tako je i iskustvo uranjanja u tekst nezamenjivo. Ambivalencija koja postoji u različitim pripovednim instancama, u tome kako je narativna perspektiva istovremeno i ograničena i sveznajuća, ne može se postići u filmu.
